شنبه, ۱۷ آذر ۱۴۰۳ / ۰۸:۱۰:۲۱
آیت الله سیدمحمد نجف آبادی فرزند حسین حسینی معروف به مدرس در سال ۱۲۹۴در یک خانواده روحانی، اهل علم، سید و مذهبی در شهرستان نجف آباد متولد شد. وی از علما و مراجع و از محقیقن و مدرسین بزرگ به شمار می آید. مرحوم آیت الله سید محمد مدرس نجف آبادی به فروتنی،تواضع، خلق نرم […]
آیت الله سیدمحمد نجف آبادی فرزند حسین حسینی معروف به مدرس در سال ۱۲۹۴در یک خانواده روحانی، اهل علم، سید و مذهبی در شهرستان نجف آباد متولد شد.
وی از علما و مراجع و از محقیقن و مدرسین بزرگ به شمار می آید.
مرحوم آیت الله سید محمد مدرس نجف آبادی به فروتنی،تواضع، خلق نرم با طمانینه ، عدم ریاست طلبی و بلند پروازی، بی اعتنایی به دنیا و زهد شهرت داشت. پدرش سید حسن نجف آبادی و پدربزرگش سید اسماعیل بن میر غفور بین میر مقیم بود. و از سادات موسوی به شمار می آمدند. و از جانب میرلوحی سبزواری به حضرت موسی بن جعفر می رسید.
میر محمد هادی فرزند میرلوحی از علما و بزرگان صفوی بود. و کتاب اصول العقائد نوشته وی می باشد. که توسط سید سعید طباطبائی نائینی چاپ سنگی شده است.
ایشان در ۱۱۱۳ فوت شده و در امامزاده اسماعیل اصفهان دفن شده است.
آیت الله سیدمحمد نجف آبادی در ۲۵ دیقعده سال ۱۳۵۸ در ۶۵ سالگی فوت کردند. و در تخت فولاد بقعه سید العراقین به خاک سپرده شد. با اینکه وفات ایشان در زمان رضا خان و دشمنی وی با روحانیت بود. و اجازه تشیع داده نمی شد. برخورد شدیدی بین مردم و مامورین به وجود آمد و تشییع ایشان تا تخت فولاد انجام شد.
آیت الله سیدمحمد نجف آبادی تحصیلات مقدماتی و دوران ابتدایی را در نجف آباد سپری کرد. و بعد از آن بری سح های بالاتر و عالی تر به اصفهان رفت. و در اصفهان و نزد میرزا هاشم چهارسوئی و میرزا بدیع آموزش دیدند. و سپس در ۱۸ سالگی به نجف اشرف رفتند و نزد اساتید بزرگی درس آموختند.
از اساتید وی در اصفهان می توان به سید محمد مهدی درچه ای، میرزا محمدهاشم چهارسویی، حاج میرزا بدیع درب امامی و جهانگیر خان قشقایی اشاره کرد.
و از اساتید وی در نجف آشرف به سید محمد کاظم یزدی، سید محمد فشارکی، شیخ محمد کاظم خراسانی، حاج سید اسماعیل صدر اصفهانی، حاج آقا رضا فقیه همدانی ،
حاج میرزا محمد تقی شیرازی، میرزا فتح الله نمازی شیرازی و آیت الله سید عبد الحسین سیدالعراقین اشاره کرد.
وی توانستند مدارج علمی را به خوبی طی کنند. و از شاگردان طراز اول مرحوم آخوند خراسانی بودند. و بعد از ۱۰ سال تحصیل در نجف اشرف به اصفهان بازگشتند.
وی در حوزه علمیه اصفهان درس های اقامه جماعت و مرجعیت در فتوا ، فقه و اصول، مدافعات و استفتا پرداخت. و اکثر دانشمندان و علما در درس وی حاضر می شدند.
احمد فیاض، شهید اشرفی اصفهانی، محمد تقی فشارکی، مجتبی میر محمد صادقی، سید محمد باقر نحوی، حاج امیر آقا فلاورجانی، ابوالحسن موسوی شمس آبادی،
علی بن حاج زین الدین خوزانی، محمد آل رسول، سید مهدی حجازی، حسین خادمی، عبدالرسول قائمی، شمس الدین خادمی، حیدر علی صلواتی، محمد حسن سه چهاری،
هبه الله هرندی، شریف روحانی نجف آبادی، محمود شریعت فرزند شیخ جلال الدین، حیدر علی خان برومند گزی، محمد حبیب اللهی نجف آبادی، ابراهیم ریاضی، محمد حسن همدانی، روح الله خاتمی، عبدالجواد جبل آملی، علی مشکوه، حیدر علی محقق، عباس ادیب اصفهانی، سیّد حسن مدرس هاشمی اصفهانی ، محمد حسین مهدوی اردکانی،
سید اسماعیل صدر اصفهانی ، سید کاظم گلپایگانی، مرتضی اردکانی ، محمد تقی نجفی ، سید علی فانی ، سید مرتضی ابطحی ، علی اکبر صالحی کرمانی ، مرتضی دهکردی، مصطفی ارسطویی نجف آبادی ، فضل الله حجازی، محمد حسین مشکینی، امجد الدین نجفی، مصطفی میر عمادی ، مرتضی نجفی، مهدی میر عمادی ، سید مصطفی زانیانی ، میرزا علی مهربانی کرمانی ، مرتضی ملّا باشی حجازی ، نصرالله قضائی، سید محمود مدرس ، سید جعفر طباطبایی نجف آبادی و غلامحسین منصور
آقا ضیاءالدین عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، حاج شیخ محمدحسین کمپانی، سید جمال الدین گلپایگانی، میر سید علی مدرس نجف آبادی، شیخ محمدرضا نجفی،
آخوند ملا محمدحسین فشارکی، شهید سید حسن مدرس، سید عبدالحسین سیدالعراقین، شیخ اسماعیل معزی، میر محمدصادق خاتون آبادی، آخوند ملا عبدالکریم گزی
و عده ایی دیگر از فضلا ئ علمای اصفهان که در مقام اول علمی ایران قرار داشتند.
آیت الله سیدمحمد نجف آبادی ۱۰ سال در نجف اشرف به طور مرتب نزد آخوند ملا محمد کاظم خراسانی مشغول به تحصیل بود. و موفق شد از ایشان جایزه اجتهاد را دریافت کند.
همچنین نزد ایشان به کتاب کفاله الاصول مسلط شد. و توانست تقریرات استادش را در چندین نسخه خطی به رشته تحریر در آورد. همچنین دروس آموخته از حاج سید محمد فشارکی اصفهانی و آیت الله سید عبدالحسین سید العراقین را نیز به رشته تحریر در آورد.
آیت الله سیدمحمد نجف آبادی مدرس قسمت عمده ایی از علوم خارج از فقه را نزد حاج سید محمدکاظم یزدی مالک عروه الوثقی آموخت. تدریس وی ابتدا در مدرسه جده بزرگ بود و سپس به مدرسه صدر بازار منتقل شد. و در مدرسه چهارباغ نیز به تدریس فقه ، اصول و خارج فقه می پرداخت. تسلط ایشان و جاذبه بیان وی موجب شده بود از گوشه و کنار ایران طالبان علم در محضر وی درس بگیرند. و بسیاری از علما ۵۰ سال اخیر از شاگردان وی محسوب می شوند.
تواضع و فروتنی: کمترین نشانه ایی از غرور در ایشان دیده نمی شد. و با توجه به مقام بلند علمی اش در مجالس عمومی و خصوصی پاسخ تمامی سوالات را می داد
به طوری که باعث تحسین و تعجب همگان می شد.
خلق لین و نرمش در معاشرت با اقشار مختلف مردم به طوری که هیچ گاه عصبانتی در هیچ بحثی ار ایشان دیده نشد.
عدم ریاست طلبی و بلند پروازی: وی حتی از اما جماعت بودن نیر گریزان بود. و بدون هیچ گونه خودنمایی و جاه طلبی و تظاهری به مجلس درس می رفت.
وی حتی از انتشار رساله علمیه پرهیز داشت و به تقلید از سید ابولحسن اصفهانی ارجاع می داد.
زهد و بی اعتنایی به دنیا : زندگی خانوادگی بسیار ساده ایی داشت. و از دریافت وجوه شرعی خودداری می کرد تا جایی که نیازمندان را به خود صاحب مال حواله می داد تا خودش پرداخت کند.
هیچ گاه عبوس و مقدس مآب نبود و جلسات درس وی همواره روح افزا و پرنشاط بود و با مزاح های متین و شیرین جلسه را گرم می نمود. علاقه خاصی به تدریس داشت و از غیبت بیزار بود و جلسات درس خود را ترک نمی کرد.
این مطلب در هفته نامه دیباگران شماره نود و پنجم به چاپ رسیده است.
